"Σςςς..."

"Σςςς..."

Σκυφτός προχώρησε,σώπα
Ίσως ανοίξει κι άλλη πόρτα.

Με αυτό το γλοιώδες σου
χρυσό κλειδί που λέγεται σιωπή.

Σώπασε στο σχολείο
Σώπασε στο βιβλίο
Σώπασε στη δουλειά
Σώπασε όσο μπορείς
στις αυθεντίες
στην αλήθεια
στην αδικία
στην πείνα
στην ελευθερία
Σώπασε στα χαρτονομίσματα
στα καλύτερα σύγχρονα φίμωτρα
Σςςς , μη μιλάς..

Και σαν ομπρέλα θα σε προστατέψει αυτή
από κάθε καταιγίδα και βροχή..

Δίχως ίχνος νερού.
Αφυδατωμένο και ρυτιδιασμένο σου το κορμί..

Μείνε στο αποστειρωμένο σου στεγνό κελί
που λέγεται "επιτυχία", "κοινωνική  αποδοχή"

Κάτσε σκυφτός και πάλι σώπα,
πάλι θα ανοίξει ορθάνοιχτα κάθε πόρτα

Με το γλοιώδες ,λαμπερό κλειδί
που λέγεται σιωπή

Και μια που το συνήθισες
να ακούς μια άηχη κραυγή

Κλείσε και τα δυο σου μάτια
μια και καλή..

Και μείνε μια φιγούρα θλιβερή,
να καρτερείς ότι σου μάθαν για
"ευτυχία".





"Τι σημασία να έχουν  τα χρυσά κάγκελα μιας φυλακής,όταν η φυλακή, φυλακή παραμένει"

Εμπνευσμένο υποσυνείδητα από το παρακάτω  διαχρονικό ποίημα του Αζιζ Νεσιν σε απαγγελία της Μαριέτας Ριάλδη.