Πρόσφυγας

Κόμποι κάβου γίνονται τα χέρια
γδέρνονται  για νέα λιμέρια.

Κουλουριάζεται σφιχτά ,το σώμα
σέρνεται  άτσαλα  σε βουνά και χιόνια

Μήνες περνούν, μουντές οι μέρες
ζητώντας  φιλικές θετές μητέρες

Μα οι αγκαλιές τους  παγωμένες
Με αγριόχορτα μπολιασμένες

Σκουριασμένα κάγκελα τριγύρω
Δύσκολο να βρει κανένα φίλο

Άηχες  είναι  οι κραυγές που βγάζει
για μια πόλη που ξέρει  μόνο
να ρυπαίνει , να ψωνίζει, να βελάζει

Αναδύεται  βίαια, τον χτυπά  ο  τρόμος
Και χαιρέκακα χαμογελά ο πόνος

Και όταν   βολικά κοιμάσαι στο δωμάτιό σου
Ίσως σου πει μες στο όνειρό σου

"Κρυώνω φοβάμαι και πεινάω
Άνθρωπος είμαι και εγώ
Κουράστηκα μόνο να πονάω"